W 2001 roku grupa wpływowych praktyków i teoretyków zarządzania projektami informatycznymi podpisała Manifesto for Agile Software Development. Dokument ten postulował propagowanie dwunastu zasad, które tworzyć miały nową „filozofię” rozwoju i produkcji oprogramowania. Obok rekomendacji, które podkreślały wagę środowiska motywującego do pracy czy przewagę komunikacji face-to-face nad wymianą poczty elektronicznej, w manifeście zawarto szereg zapisów dotyczących sposobu obchodzenia się z klientem. Tutaj manifest na pierwszym miejscu stawia zadowolenie klienta, którego gwarantem jest to, że organizacja jest otwarta na częstą zmianę wymagań i zarazem gotowa do dostarczania klientowi rezultatów z bardzo wysoką częstotliwością. To z kolei umożliwiać ma zasada codziennej współpracy zespołu projektowego z klientem, która zapewnia ciągłą wymianę wiedzy i informacji między stronami. U podstaw zwinnych metodyk leży bowiem założenie, że rozbieżność między aktualnym stanem produktu a wymaganiami użytkownika końcowego jest tym większa, im dłuższy jest cykl prac rozwojowych niepoddanych kontroli przez klienta.
Jeff Sutherland, jeden z inicjatorów i sygnatariuszy manifestu, zwrócił swego czasu uwagę na fakt, że produkcja oprogramowania jest procesem chaotycznym i wysoce nieprzewidywalnym. Tezę swą poparł licznymi zaczerpniętymi z badań argumentami, wśród których najciekawsze głoszą chociażby, że w przypadku rozwijanego systemu IT nakładane nań wymagania nie będą całkowicie znane, dopóki system nie zostanie oddany użytkownikowi końcowemu lub że kompletna specyfikacja systemu interaktywnego jest po prostu z gruntu niemożliwa. Reagowanie na zmienne wymagania to zatem jeden z filarów zwinności, a zwinność samej organizacji można by potraktować jako zdolność do adaptacji i dynamicznego odpowiadania na zmieniające się warunki otoczenia.
W przypadku rozwoju nowego produktu w branży oprogramowania, częstokroć zwraca się uwagę na duże korzyści wynikające z przyjęcia modelu Software as a Service (SaaS). Model ten zakłada, że aplikacje udostępniane są klientowi przez internet i nie wymagają instalacji na komputerze użytkownika, który nie nabywa na oprogramowanie licencji, lecz traktuje je – właśnie – „jako usługę” oferowaną przez dostawcę. Obok takich atutów tego modelu jak to, że producent nie musi wspierać różnych wersji oprogramowania, gdyż na rynku dostępna jest zawsze tylko jedna, najbardziej aktualna wersja, z punktu widzenia zwinnego podejścia do B+R interesująca jest inna okoliczność. Jest nią możliwość aktualizowania wymagań w czasie rzeczywistym, w oparciu o dane dotyczące faktycznego użycia systemu i informację zwrotną spływającą bezpośrednio od użytkowników. W tym sensie model SaaS ucieleśniać ma fundamentalne wartości zwinnego podejścia.
Budowanie ekosystemu innowacji wokół projektu B+R zgodnie z zasadami zwinnego podejścia, wymagałoby zatem tego, by klienta czy – szerzej – kluczowych interesariuszy włączyć do projektu możliwie szybko, a następnie utrzymać i pogłębić taką relację, zapewniając sobie maksymalnie krótki czas otrzymywania informacji zwrotnej. Organizacja B+R musiałaby wówczas przyjąć strategię polegającą na krótkich cyklach innowacji zogniskowanych wokół danych pochodzących bezpośrednio od użytkowników. Jeśli w przypadku projektów rozwojowych w dziedzinie oprogramowania doskonale sprawdzę się model SaaS, pozostaje odpowiedzieć na pytanie, jakie modele sprawdziłyby się w tej roli w przypadku projektów B+R realizowanych w zupełnie innych branżach.
