Jednym z projektów, które eksplorują to zagadnienie, jest CyPhERS – Cyber-Physical European Roadmap and Strategy, projekt finansowany ze środków 7. Programu Ramowego. Jego celem jest wsparcie rozwoju kompetencji UE w zakresie tworzenia technologii obliczeniowych stosowanych do sterowania złożonymi systemami wbudowanymi, a zatem kompetencji w obszarze systemów cyber-fizycznych. Obok analizy wyzwań technologicznych i naukowych, problemów społecznych, na które odpowiedź mają stanowić systemy cyber-fizyczne, w ramach projektu opracowano także metodologię analiz rynku pod kątem komercjalizacji odnośnej wiedzy i technologii. Jedno z kluczowych ustaleń badawczych w tym obszarze głosi, że dla modelowania sposobu rynkowego funkcjonowania technologii cyber-fizycznych tradycyjne pojęcie „łańcucha wartości” jest niewystarczające.
Alternatywą dla takiego podejścia ma być koncepcja ekosystemów ekonomicznych, które pozwalają analizować potencjał rynkowy nowych technologii. Ekosystem ekonomiczny jest rozumiany całościowo jako zbiór uczestników rynku, którzy wymieniają dobra, informacje, usługi oraz środki finansowe. Termin ten jest zatem bardziej pojemny niż „system generowania wartości” (value creation system). Obejmuje nie tylko organizacje biznesowe (dostawców, dystrybutorów, nabywców) składających się na tradycyjny łańcuch wartości, ale również administrację publiczną, jednostki badawcze i edukacyjne, organizacje pozarządowe, instytucje otoczenia biznesu czy nawet instytucje polityczne, a więc podmioty, których podstawową orientacją nie jest generowanie zysku.
W szerszym kontekście, wychodząc poza obszar technologii cyber-fizycznych, przykładem tego rodzaju ekosystemów mogą być platformy takie jak Google Android Market, Apple AppStore czy SAP Business Ecosystem, wokół których wytwarzają się sieci ekonomiczne i innowacyjne. Jeden z modeli takich struktur zakłada, że powstawanie tego typu ekosystemów wynika, po pierwsze, z obecności organizacji (tzw. shapera), która dostarcza właściwy rdzeń sieci biznesowej, najczęściej w postaci standardów technologicznych. Po drugie zaś, przyjmuje się, że grupa zewnętrznych podmiotów (tzw. adapterów) dostosowuje się do narzuconych standardów i wprowadza do ekosystemu produkty i usługi komplementarne względem wymagań określonych przez organizację inicjującą sieć. Zadaniem organizacji inicjującej proces pozostaje to, by – oprócz utrzymywania i rozwoju standardów technologicznych – zapewnić ciągłą promocję platformy, a także wsparcie dla wspólnoty deweloperów. Praktyka obejmuje tutaj szerokie spektrum działań i sięga tak elementarnych rozwiązań, jak – przykładowo – prowadzone przez wiodących ekspertów Google kursy e-learningowe z zakresu tworzenia aplikacji mobilnych dla systemu Android.
Platformy tego typu są w zasadzie platformami dla produktów konkurencyjnych. Relacje pomiędzy aktorami tworzącymi rozwiązania w ramach danej platformy są złożone: wymagają porozumienia i współpracy w zakresie nawiązywania do narzuconych standardów i dobrych praktyk, a jednocześnie zmuszają do wygrywania jak najlepszej pozycji konkurencyjnej w oparciu o pracę na wspólnych zasobach technologicznych. Dlatego do modelowania takich organizacji sieciowych można zastosować teorię sieci kooperencyjnych.
